ఆ పదమే ఒక పులకింత.....ఆ తలపే ఒక మైమరపు....
ఏ క్షణాన....ఆ సుందర లోకంలో అడుగుపెడతానా...అని నా తనువు నిలువెల్లా కనులై ఎదురుచూస్తున్నది.....
'కృష్ణా!....మనసు ఎందుకో ఉత్తుంగతరంగమై ఎగసి....ఎగసి....నా మోమును సుతారంగా తాకివెల్లిపోతున్న ఆ పిల్లతిమ్మెరల మీద సాగిపోతోన్న నీ మురళీగానాన్ని ఓడిసిపట్టుకోవాలని ఆత్రపడిపోతోంది!! ఎందుకో దానికి అంత తొందర?
వచ్చేస్తున్నాను స్వామీ....నీ దివ్యమనోహర లోకానికి....
నీ మృదుపదస్పర్శతో పునీతమైన ఆ నందనవనంలో ప్రతి రేణువు నీ పాదరజమే కదా!
నీ రూపాన్ని నిండారా నింపుకున్న నీ సుధాధామంలో ఒక్క క్షణం నిలిచినా నా జన్మ ధన్యమవును కదా!'
ఈ ఆలోచనల్లో మునిగిపోతూ..... ఆ ఆనందలోకంలో తేలియాడుతుండగానే వచ్చేసింది 'బృందావనం'....నా కలలవనం...
నాతోపాటు వచ్చిన మిత్రబృందం అంతా తమతమ సామాన్లతో బస్సు దిగి...ముందు నడుస్తున్నారు.....
నేను మాత్రం....బస్సు దిగే ముందే....ఆ 'బృందావనం' అధిదేవత అయిన 'రాధారాణి'ని మనసులోనే అనుమతి అడిగి....నమస్కరించి....బస్సు దిగి పరమపవిత్రమైన ఆ మృత్తికని చేతితో స్పృశించి....శిరస్సున ధరించాను!
ఏదో ఒక అనిర్వచనీయమైన అనుభూతి... నన్నునిలువనీయట్లేదు.....ఆ అనుభూతిలోనే మెల్లగా నడుస్తూ....నా నేస్తాలను అనుసరించాను!
చుట్టూ చూసాను! నా కళ్ళు దేనికోసమో వెతుకుతున్నాయ్! ఏదో చూడాలని ఆశపడుతున్నాయ్! ఏదో కనుగొనాలని ఆత్రపడుతున్నాయ్!! కానీ ఎక్కడ?
మెల్లగా అలా ముందుకు సాగుతున్నాను.....ఎంతకీ ఆ నందనవనం కానరాదే??ఇదేనా బృందావనం? అని ఎవరినైనా అడగాలనిపించింది. కానీ కళ్ళముందు ప్రత్యక్షంగా కనపడుతోంది.... మరి నా మనసేమో.... 'ఇది కాదు నేను చూడాలనుకున్న బృందావనం' అని గోలచేస్తోంది.ఇదేమి పట్టించుకోకుండా కెమెరాలతో కనపడినదల్లా ఫోటోలు తీసుకుంటూ వెళ్ళిపోతున్నారు నా మిత్రబృందం. వారివెంట జీవంలేనిదానిలాగా నడుస్తున్నాను నేను!
నా భుజాన వ్రేలాడుతున్న కృష్ణుడిముఖచిత్రం ఉన్న హాండ్ బాగ్....బరువుగా అనిపించింది. అందులో కృష్ణుడిమీద రాసిన వేలవేల పాటలు కలిగి ఉన్న పుస్తకం ఉంది. ఈ బృందావనంలో ఆ దేవదేవునికి అంకితం చేద్దామని తెచ్చి పెట్టుకున్న ఆ పుస్తకం.....దీనంగా నావంక చూస్తున్నట్టు అనిపిస్తోంది....
ఆ పుస్తకంలో ఐదువేల పాటలు రాయాలని నా సంకల్పం....ఇప్పటికీ 4999 రాసి....ఆ చివరి పాట ఈ బృందావన క్షేత్రంలో....ఈ సుమనోహర ప్రదేశాన్ని వీక్షిస్తూ....వ్రాసి....నా సంకల్పాన్ని నెరవేర్చి ఆ స్వామి పాదాలకి ఈ పాటలతోటని అంకితమివ్వాలని ఆశ పడ్డా!! కానీ ఏమని వ్రాయను?? ఎలా రాయగలను???
జయదేవుడు వర్ణించిన ఆ అద్భుత సౌందర్య అద్వితీయ సుందర నందనవనం ఇదేనా?నా లీలామోహనుడు....ప్రతినిత్యం రాధాదేవితో రాసలీలలాడే రససామ్రాజ్యం ఇదేనా?
నా మురళీధరుడు తన సఖీసమూహంతో ఆటలాడిన వ్రజ భూమి ఇదేనా?
"మాధవికా....పరిమళ లలితే....నవ మాలతి జాతి సుగంధౌ!!" అని అన్నారే జయదేవులు....మరి ఎక్కడ ఆ మాధవీలతలు? ఎక్కడ ఆ మాలతిపుష్పగంధాలు?
"లలితలవంగలతా పరిశీలన...కోమలమలయసమీరే....మధు
నా కళ్ళవెంట నీటి తడి! ఎదలో ఏదో మూల అలజడి! ఎక్కడికక్కడ షాపులు..... రకరకాల వస్తువులు అమ్ముతూ నిలువు దోపిడీ చేస్తున్న వ్యాపారులు..... వస్తువులు కొన్నా కొనకపోయినా కనీసం చూసినా ఖరీదు కట్టమని నిలదీసే వర్తకులు.... విపరీతమైన వానరసేన.....ఇరుకిరుకు సందులు..... పాతకాలంనాటి ఇళ్ళు... కూలిపోవడానికి సిద్ధంగా ఉన్న కుడ్యాలు..... తోసుకుంటూ తిరిగే జనాలు..... అంతకంటే వేగంగా సంచరించే అపరిశుభ్ర గోగణం.... భక్తిభావం అసలు లేకుండా అంతా గోలగోలగా ఓహ్! ఇక నావల్ల కాలేదు..... నాకు అస్సలు అడుగు ముందుకువేయబుద్ది కాలేదు.... ఇక ఏమీ చూడాలనిపించలేదు!! ఒక్కసారిగా నిస్సత్తువ ఆవరించగా.... అక్కడే ఒక షాపు దగ్గర కూలబడ్డాను! అప్రయత్నంగా నా కనురెప్పలు మూతపడ్డాయి..... మనసుమాత్రం కృష్ణనామజపంలో మునిగిపోయింది! అలా ఎంతసేపున్నానో తెలీదు....
క్రమంగా చీకటిపడిపోయింది.... లేచి చూసేసరికి ఎవ్వరూ లేరు.... నా స్నేహితులు....మమ్మల్ని తీసుకొచ్చిన బస్సు....ఆ మనుషులు.........ఎవ్వరూ లేరు....
దిగ్గున లేచాను! వెనక్కి తిరిగాను....అంతే! మాటాలు రాక చేష్టలుడిగిపోయి మైనపుబోమ్మలా అలా చూస్తూ ఉండిపోయాను! నాకళ్ళను నేనే నమ్మలేకపోయాను!
ఇందాక చూసిన రోడ్ల స్థానే పచ్చటి తివాచి పరిచినట్టున్న నందనవనాలు..... ఇంతింతేసి పువ్వులతో విరగబూస్తున్నాయి...... అంతే కాదు..... ఎప్పుడు కనివిని ఎరుగని రకరకాల ఫలాలతో విరగగాసిన చెట్లు ఆ ఫలభారంతో కొంచెం ముందుకు వంగాయి కూడా! పెద్దపెద్ద చెట్లు.... వాటిని బలంగా అల్లుకుని ఒకచెట్టునించి ఇంకో చెట్టుకి బంధం వేస్తున్న లతలు.... ఆ లతల్ని ఆధారంగా చేసుకుని ఉయ్యాలలూగుతున్న అందమైన గోపికలు..... ఆకాశంలో నక్షత్రాలన్నీ గుదిగుచ్చి తారాతోరణం కట్టినట్టు అంతటా వెలుగుజిలుగులు.... ఎటూ చూసినా.... కన్నెపడుచులు.... నవ్వుతూ.... తుళ్ళుతూ.... ఆటలు ఆడుతూ... పాటలు పాడుతూ.... అబ్బ! ఆ పాటలు తేనెలతేటలులాగా ఎంత బాగున్నాయో.......అలా ఆ వింతలన్నీ అబ్బురంగా చూస్తూ ముందుకు సాగాను!రకరకాల పక్షుల కిలకిలారావాలతో,కమ్మని పూల పరిమళాలతో ఆ దారంతా ఆహ్లాదంగా ఉంది! కాళ్ళకింద ఆ పూలపుప్పొడి జారిపడి సుతిమెత్తగా తగులుతోంది.... చల్లని మలయమారుతం నా శ్వాసలో మమేకమౌతోంది..... ఆ పువ్వులని... ఆ ఆకులను చేతులతో తాకుతుంటే ఏదో పులకింత! అలా... ఆ తోటలో..... ఆ పొదరిళ్ళ మధ్యలో...... ఆ చుక్కల పరదా క్రింద మెత్తమెత్తగా నడుస్తూ వెళుతుంటే..... వినిపించింది..... ఉత్సాహంతో పరవళ్ళు తొక్కుతున్న గలగలల సవ్వడి! "యమున....అది యమునా నదే!!" అనుకుంటూ పరుగుపరుగున వెళ్లి చూద్దునుకదా...... అదేమిటో.... నల్లగాఉండే యమున..... పున్నమి చంద్రుడి వెన్నెలకి కాబోలు.... ధవళ కాంతులతో ధగధగలాడుతోంది.... యమున ఒడ్డున ఉన్న సైకత రేణువులు... హిమరజములా అన్నంతగా మెరిసిపోతున్నాయ్! యమున ఎంత ఉవ్వెత్తున ఎగసిపడుతోందంటే...... బృందావనంలోకి వచ్చేసి ఆ అందమంతా తన చేతులతో స్పృశించాలి అనుకునేంతగా!! ఇక నెలరాజు అందం చెప్పనలవికానంతగా ఉంది..... నా కృష్ణుడి మోమల్లె!!
ఇంతలో ఎక్కడినించో.... కిలకిలమని నవ్వులు..... కోలాహలాలు...... మంద్రస్వరంలో గానం వినిపిస్తున్నాయ్! అటు వైపు తలతిప్పి చూస్తే..... ఒక పెద్దదేవగన్నేరు వృక్షం..... చెట్టునిండా పూలే..... అల్లంతదూరానికి కూడా స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయ్! దానికింద.... బుల్లిబుల్లి తువ్వాయిలు గెంతులేస్తున్నాయ్! ఇంతంత తోకలతో నెమళ్ళు అటు,ఇటు తెగ హడావిడిగా తిరిగేస్తున్నాయ్! ఇంకా చాలామంది గోపీగోపికలనుకుంటా నృత్యాలు చేస్తున్నారు...... అటు వైపు వెళదామని నడక సాగించాను! దారిలో నా కాలికి అక్కడక్కడా చిన్నిచిన్నికుందేలుపిల్లలు అడ్డుపడుతున్నాయ్..... వాటిని పట్టుకుందామని..... ఒకదానివెంట పరుగుతీసాను..... ఇంతలో ఎక్కడినించి వచ్చిందో...... ఒక చిన్నారి జింకపిల్ల బెదురుబెదురుగా చూస్తూ.... నావైపు వచ్చి నన్ను చూడగానే..... పారిపోబోయింది...... నేను దానివేనకే పరుగు మొదలుపెట్టాను.....
అది... .నన్ను ఎక్కడికేక్కడికో తీసుకెళ్ళింది...... ఏవేవో వనాలు తిప్పింది..... దారిలో ఎన్నో వింతలను చూపించింది...... అయినా దానికి అలుపు రాదే! నాకు ఆయసమోచ్చేస్తోంది..... ఇంతలో ఒక పొన్నచెట్టు కనపడితే.... అక్కడ కాసేపు ఆగాను!ఈ జింకపిల్ల ఎటువేల్లిపోయింది అని అనుకుంటూ.... మెల్లగా ముందుకు వెళుతుంటే.... అక్కడ ఏదో ఒక సుప్రకాశం నాకు దగ్గరవుతోంది.... క్రమంగా అది ఒక ఆకృతిని సంతరించుకుంటోంది.... నాకు బాగా పరిచయమున్న వ్యక్తిలాగే అగుపిస్తోంది....... ఆ వ్యక్తి దగ్గరయ్యే కొద్దీ దివ్యచందన పరిమళమేదో నా మేనిని చుట్టేస్తోంది..... ఒక నీలకాంతి ఆ ప్రదేశమంతా పరుచుకుంది..... ఒక మురళీరవం నా చెవుల్లో అమృతం పోస్తోంది..... ఒక అందెలరవళి నా గుండెల్లో ప్రతిధ్వనిస్తోంది.... ఒక తులసిమాల నా చేతులకు అందే దూరంలో నిల్చుని ఉంది.... ఒక నెమలిపింఛం ఆ మణిమయ కిరీటంలో ఒదిగిపోయింది...... ఒక కస్తూరితిలకం నా కళ్ళకు స్పష్టంగా..... అతి దగ్గరగా కనిపిస్తోంది...... ఒక అచ్చెరువొందే సౌందర్యం ఒలికిస్తున్న నేత్రద్వయం నావైపు చూసింది! సమస్త సృష్టిని స్తంభింపజేసే ఒక చిరునవ్వు ఆ మోమున విరిసింది.... నా గుండె వేగం రెట్టింపయ్యింది...... నా ఊపిరి క్రమంగా బరువైపోతోంది ...... నా శరీరంలో ఆణువణువూ కంపిస్తోంది..... కానీ పెదవులు మాత్రం........ అతి కష్టం మీద పెగుల్చుకుని ఒక్క పదం ఉఛ్ఛరించాయి..... 'కృష్ణా!'
అంతే.... లేచి చూసేసరికి చుట్టూరా నా స్నేహితులు..... కంగారుగా నా కళ్ళలోకి చూస్తున్నారు! 'అరె.... ఇప్పుడే కదా... ఇంత దగ్గరగా చూసాను.... ఆ నీలమేఘశ్యాముడిని..ఏడీ?? నా కృష్ణుడు ఏడీ?'...... నాకంతా అయోమయంగా ఉంది..... 'అంటే....ఇదంతా కలా? అయ్యో.... నిజమైతే ఎంతబాగుండేది?' ఒక్క క్షణం దుఖం తన్నుకొచ్చింది.....
'కృష్ణా! ఇదంతా నిజమైతే బాగుండు కదా....ఎందుకిలా చేసావ్? కనిపించినట్టే కనిపించి మాయమయ్యావా కన్నయ్యా?' అని బాధగా మనసు అడుగుతుంటే.... కళ్ళు శ్రావణమేఘాల్లా వర్షిస్తున్నాయి..... ఎందుకో అప్రయత్నంగా నా హ్యాండ్ బాగ్లో చేయి పెట్టాను..... నా పాటల పుస్తకం బైటకు తీశాను! ఇంకొక్క పాట.... ఒకేఒక పాట రాస్తే...... ఇక ఈ బృందావనవిహారికి అంకితమివ్వొచ్చు!! కానీ ఇప్పుడు ఈ బాధలో.... ఎలా?నావల్ల కాదు.... ఇక ఇప్పటికీ ఇంతే ప్రాప్తం.... మళ్లీ ఎప్పుడు ఈ పుస్తకం పూర్తి చేస్తానో..... ఈ గోపాలునికి ఎప్పుడు అర్పితం చేస్తానో.... అనుకుంటూ...... చివరి పేజి తెరిచాను.....
ఆశ్చర్యం!!!!..... నా గుండె ఒక్క క్షణం ఆగి కొట్టుకుంది......
నా చేతివ్రాతలో రాసి ఉంది... నా 5000వ పాట! ఇందాక కలలో నేను విన్న ఆ గోపికలు పాడిన పాట! కానీ... ఇది ఎలా సాధ్యం? అంటే.... ఇందాక నేను చూసింది..... కలా? నిజమా?.....
వేవేల మురళీస్వరాలు ఒక్కసారిగా చుట్టుముట్టిన అనుభూతి.....
రంగురంగుల పూలబంతై ఊయలూగుతున్నట్టున్న జగతి....
నన్నల్లుకుపోతున్న మధురాధిపతి అందించిన మధురగీతి.
ఒక్కసారి ఆ దేవదేవుని మనసారా స్మరించి......కృష్ణస్పర్శతో పునీతమైన ఆ పాటల పుస్తకాన్ని ఆర్తితో ముద్దాడి నా మురళీమనోహరుడి దివ్యచరణాలవిందాలకు సమర్పించాను!
[కృష్ణాష్టమి సందర్భంగా వ్రాసిన ఈ బుల్లి కథ నా బుజ్జి కిట్టుగాడికి అంకితం :) ]
