కళాశాలలో......

'బాల్యం'...అన్నటికంటే మధురమైన జ్ఞాపకాల దొంతర.....అమ్మ చేతి గోరుముద్దలు...నాన్న మందలింపులు.....బుల్లి బుల్లి  ఆటలు...చిట్టి పొట్టి పోట్లాటలు ....నిజానికి-అభాద్దానికి తేడా తెలియని వయసు.....అటు తరువాత వచ్చేది 'కౌమారం'....అన్ని తెలిసినట్టే ఉంటాయ్....కానీ ఏది తప్పో ఏది ఒప్పో స్పష్టంగా తెలియని విచిత్రమైన దశ.....ఈ వయసు లోనే అడుగుపెడతాం ఆశల  లోగిలి లోకి అదేనండి 'కళాశాల' లోకి....


నా 'ఇంటర్మీడియట్' ఎలా గడిచిందో కూడా నాకు గుర్తు లేనంత వేగంగా వెళ్ళిపోయింది....ఏవో చిన్ని చిన్ని  జ్ఞాపకాలు తప్ప గుర్తుంచుకునే విధంగా ఏమి లేవు...ఉన్నా అవన్నీ నా స్నేహితులతో గడిపిన తీపి గుర్తులు మాత్రమే...నేను బాగా ఆస్వాదించిన జీవితం అంటే నా 4 సంవత్సరాల 'ఇంజినీరింగ్' కళాశాల రోజులు .....నా స్నేహితులు....క్లాసులు..కంప్యూటర్ లాబ్స్....గ్రంధాలయం..కాంటీన్...ఇంకా మా బస్టాండ్..నా జీవితం లో మరిచిపోలేని ఎన్నో జ్ఞాపకాలు ఈ 4 సంవత్సరాల్లో చోటు చేసుకున్నాయ్....నాకున్న చాలామంది స్నేహితుల్లో ఎక్కువమంది ఇక్కడ పరిచయం అయినవారే....


రోజు పొద్దున్నే లేచి త్వరగా తయారై బస్సు స్టాప్ కి వెళ్ళడం...అక్కడ నాకోసం ఎదురుచూస్తున్న నా  స్నేహితులను కలవడం....ఒకవేళ బస్ దొరక్కపోతే నాన్న చేత 'స్కూటీ' మీద  బస్సు ని వెంబడించి మరీ  ఆపించి ఎక్కడం...తీరా బస్ ఎక్కాక  మా స్నేహితుల గ్యాంగ్ అంతా ఒకేచోట కూర్చోవాలి అనే నిబంధనను తు.చ తప్పకుండ పాటించాలి  కాబట్టి ఎలాగో అలా ఒక సీట్ లో 4-5 కూర్చొని 'కాలేజి' వచ్చేదాకా  కబుర్లు చెప్పుకోవడం..... వీలుంటే అలాగే ఎవరో ఒకరి  భుజం మీద వాలిపోయి నిద్రపోవడం....తీరా 'క్లాస్' కి వెళ్ళాక(హాజరు కోసమే వెల్తామనుకోండి అసలు) అక్కడ అధ్యాపకులు చెప్పేది అర్ధం కాక...ఏమి చేయాలో తెలియక....అసలేమి అర్ధం కానీ విషయాన్నీకూడా  అంత శ్రధగా  వింటున్న వారిని విచిత్రంగా చూడడం తప్ప ఏమి చేయలేక ...ఎప్పుడు ఈ నరకం అయిపోతుంది రా దేవుడా!!!! అని అనుకుంటూ ఉంటే....దేవతలా వచ్చే 'లంచ్ బ్రేక్' కి ఒక సలాం కొట్టి 'హమ్మయ్యా' అని ఊపిరి పీల్చుకుని  మా గ్యాంగ్ అందరిని తీసుకుని చివరాఖరు బెంచ్ కి వెళ్లి చక్కగా కబుర్లు చెప్పుకుంటూ....ఒకరు తెచ్చిన  బాక్స్ మరొకరికి అందిస్తూ...అన్ని రుచులు చూసేసి..బాక్సులు ఖాళి చేసేసి...అలా ఒకసారి 'క్యాంపస్' అంతా చక్కర్లు కొట్టి 'క్యాంటీన్' లో కాసేపు గడిపి ఇక నిద్రాదేవి  ఆవహించే వేళ మళ్ళి  'క్లాసు' కి తిరిగి వచ్చి...అధ్యాపకుల వారు చెప్పే పాఠం జోలపాట లా లాలిస్తుంటే హాయిగా ఒక కునుకు తీసి మెలుకువ వచ్చేసరికి  సాయంత్రమయపోగా...ఎంచక్కా అందరం కలిసి 'క్యాంటీన్' కి వెళ్లి కబుర్లు చెప్పుకుంటూ యే బజ్జీలో,పునుగులో,నూడిల్సో,ఫ్రైడ్ రైసో తినేసి ఒక చల్ల చల్లటి శీతలపానియమ్ తాగేసి...మళ్ళి తిరిగి మా బస్సుల దగ్గరకి వచ్చి..... మా జాగాలో కూర్చున్న వారిని కనుసైగలతోనే అక్కడినించి లేపేసి...హాయిగా బ్యాగ్లు ఒకపక్కన పడేసి మళ్ళి కబుర్లలో మునిగిపోయి తేలే లోగ మా బస్టాండ్ వచ్చేస్తుంది....ఇక అక్కడితో ఆ రోజు ముగిసినట్టేనా అంటే ఎలా?? మళ్ళి ఇంటికి వెళ్లి హాయిగా సోఫా లో చేరగిల పడి ఒకపక్క టి.వి చూస్తూ...ఇంకో పక్క పొద్దున్న జరిగిన విషయాలు సెల్లు ద్వారా ముచ్చటించుకుంటూ,సందేశాలు పంపుకుంటూ.....అన్నపానాలు ధ్యాసే లేకుండా కబుర్లు చెప్పుకుని...చెప్పుకుని....రేపటి ఉదయం కోసం ఎదురు చుస్తూ నిద్రలోకి జారుకోవడంతో ఆ రోజు ముగుస్తుంది....


ఇలా ఎంతో హాయిగా సాగిపోయాయి నా 'ఇంజినీరింగ్' రోజులు....మళ్ళి రావు కదా!!! మళ్ళి తిరిగి వస్తే బాగుండు...వచ్చి అలాగే ఉండిపోతే బాగుండు....జీవితం ఆ దశ లోనే ఆగిపోతే బాగుండు.....!!!!!!!!!